Imię Hubert jest pochodzenia germańskiego i tłumaczone jest jako sławny rozum. Hubert urodził się w 655 roku rodzinie szlacheckiej na obszarze dzisiejszych Niderlandów. Przekazy mówią, że pochodził z książęcej rodziny brabanckiej, a nawet, że był potomkiem królewskiego rodu Merowingów. Hubert większą część swego dzieciństwa spędził na dworze królewskim w Burgundii. Z tego czasu nie ma zbyt wielu źródeł historycznych. O świętym Hubercie wiadomo tylko, że przez swój zapał, przenikliwość i dzięki życzliwości książąt doszedł do wielkich zaszczytów. Piastował między innymi urząd palatyna w Paryżu za panowania Teodoryka III. Jako młodzieniec udał się na dwór w Neustrii, gdzie jego nieskazitelne maniery oraz ogólne zachowanie zaskarbiły sobie powszechny szacunek, dlatego też zdobył sobie wyjątkową pozycję wśród dworzan i został wyniesiony do godności "księcia pałacu". Tu poślubił córkę Pepina z Heristal, z którą miał syna Floryberta, późniejszego następcę na biskupstwie Liege. Młody Hubert najwięcej czasu spędzał w puszczach, gdzie nieustannie polował. Zamiłowanie do polowania odziedziczył po swoim ojcu, któremu często towarzyszył w łowach. Ponoć w wieku 14 lat uratował ojcu życie podczas polowania na niedźwiedzia w Pirenejach. Przez kilka lat Hubert prowadził swobodne, wręcz hulaszcze życie. Tak było do wielkiego piątku (prawdopodobnie 695 roku). Rano, gdy wierni tłumnie gromadzili się w kościele, Hubert, nie bacząc na nic, wybrał się na łowy. Kiedy ścigał wspaniałego jelenia, zwierzę zatrzymało się i odwróciło do niego. Jak głosi pobożna legenda, zdumiony Hubert ujrzał krzyż pomiędzy jego rogami i usłyszał głos mówiący: Huberciee, jeśli nie zwrócisz się do pana i nie będziesz wieść świętego życia, już wkrótce stoczysz się aż do piekła". Hubert zaskoczył z konia, padł na twarz i zawołał: "panie, co mam czynić?" odpowiedz Brzmiała: "Idź i odszukaj Lamberta, a on powie ci, co masz czynić".(podręczna encyklopedia kościelna,1907) Hubert wyruszył do Maastricht, gdzie Lambert był biskupem. Ten przyjął go życzliwie i stał się jego kierownikiem duchowym. Wkrótce Hubert zrezygnował ze wszystkich swych honorów i stopnia wojskowego oraz zrzekł się przysługującego mu z racji pierworództwa prawa do księstwa Akwitanii na korzyść swego młodszego brata - Eudona. Uczynił go też opiekunem swego syna. Rozdawszy ubogim cały swój majątek, rozpoczął przygotowanie do kapłaństwa i niedługo potem stał się jednym z głównych pomocników świętego Lamberta w administrowaniu diecezją. Za radą świętego Lamberta udał się na pielgrzymkę do Rzymu. Podczas jego nieobecności święty Lambert został zamordowany. W tej samej godzinie wydarzenie to miało być objawione papieżowi, który wyświęcił Huberta na biskupa. W roku 720 Hubert posłuszny otrzymanej wizji, przeniósł szczątki świętego Lamberta z Maasticht do Liege. Rok później również stolicę biskupstwa przeniesiono do Liege. Ponieważ w puszczy Ardennes w Toskandrii, prowincji rozciągającej się od okolic Tongres do rzek Waal i Ren, oraz w Brabancji wciąż utrzymywało się pogaństwo, Hubert dążył do ich chrystianizacji. Ryzykując życiem, przemierzał odludne tereny, pragnąc całkowitego zniesienia kultu bożków pogańskich w swoich okolicach. Żywoty o świętym Hubercie pisują ponadto, że przed śmiercią miał wygłosić wzruszającą mowę. Podobno wzywał i prosił swe owieczki, aby żyjąc dobrze, pomogły swemu pasterzowi zasnąć w pokoju. Uprzedzony wizją o swej zbliżającej się śmierci wygłosił pożegnalne kazanie, i po sześciu dniach zmarł. Pochowany został w kościele św. Piotra w Lege 30 maja 727 roku. W tym też roku część jego relikwii podarowano mnichom w Andage, gdzie szybko powstał główny ośrodek kultu Huberta. Za doczesne zasługi w krzewieniu chrześcijaństwa wkrótce ogłoszony został świętym. W roku 825 szczątki św. Huberta przeniesione zostały do Andage i złożone w głównym ołtarzu kościoła. Miejscowość ta od tej pory nosi nazwę Saint Hubert, a kościół miano bazyliki św. Huberta. Dzień poświęcenia relikwi Św. Huberta - 3 listopada - stał się świętem myśliwych i leśników. Święto to czczone jest uroczystymi łowami, poprzedzanymi mszą w intencji myśliwych. W tradycji ludowej Św. Hubert czczony jest także jako patron lunatyków i chorych na epilepsję. Przypisuje mu się też szczególne orędownictwo w wypadkach wscieklizy. Kult Św. Huberta szybko rozprzestrzenił się w sąsiednich krajach, by niebawem objąć całą Europę z Hiszpanią i Anglią. W XI wieku wchłonął w siebie legendę o Św. Eustachym, poprzednim patronie myśliwych. Ikonografia przedstawia Św. Huberta najczęściej w czasie polowania, gdy objawił mu się jeleń z krzyżem między tykami. W Polsce klasyką w tym zakresie są prace Jerzego Kossaka, który w 1937 roku na Światowej Wystawie Łowieckiej w Berlinie otrzymał złoty medal za obraz przedstawiający widzenie Św. Huberta. Imieniem Św. Huberta nazwało się wiele kół i towarzystw myśliwskich. Znak wieńca z krzyżem jest też oficjalną od 1946 roku, odznaką Polskiego Związku Łowieckiego (od roku 1953 ze względów politycznych nie używany). Medal Św. Huberta ustanowiony w 1993 roku, nadawany jest za szczególne zasługi dla kultury łowieckiej.